Duelleren achter de dam
[Een verslag van de Sprintwedstrijden 2025 door Inge Nieuwenhuis]
‘Hey doe jij ook mee met de sprintwedstrijden?’, was de vraag op een donderdagavond een paar weken geleden. Dat vatte ik onmiddellijk op als een uitnodiging tot een wedstrijdje. Had ik iets goed te maken, was dit een revanche, had ik iemand te verslaan, was er een titel te behalen?
Tien dagen later sta ik op een vroege zondagochtend in het clubhuis voor de palaver van de sprintwedstrijden editie zomer 2025. Terwijl anderen scherp genoeg zijn om de wedstrijdbaan en de startprocedure te optimaliseren, drink ik stilletjes een kop koffie aan de bar. Ik heb er zin in, het is prachtig weer. Ik snap niets van het wedstrijdsysteem wie er tegen wie wanneer moet zeilen. En hoop maar dat ik niet de enige ben.
Met z’n allen tuigen we de boten op en wordt het laatste water uit de kuipen gehoosd. Alles om het maximale uit de boten te halen! Er wordt gespeculeerd over de gelijkwaardigheid van de beide boten: is de ene J sneller dan de andere of is het volledig aan de capaciteiten van de teams? We gaan het beleven.
Even later steekt een verrassend grote vloot het Krabbersgat over: de J22’s zelf natuurlijk, twee rib’s, het startschip en twee toeschouwers boten. Achter de strekdam wordt een mooie up en downwind baan neergelegd en gedurende de dag komen er nog wat bevriende schepen langs om te kijken naar de wedstrijden. Leuk die betrokkenheid!
De wedstrijden worden fanatiek gevaren, in menigeen wordt de competitieve aard (weer) aangewakkerd. Het lichte weer leent zich uitstekend voor tactiek, boathandling en trim van de zeilen. Er wordt op elkaar gejaagd tijdens de startprocedure, her en der gebluft en geprotesteerd, soms een merkteken geraakt en/of strafrondjes gedraaid. In de kruisrakken ontstaan leuke en spannende duels tussen de twee boten, bij rondingen van boeien wordt vakkundig gepositioneerd en de spanning stijgt tijdens de benedenwindse rakken: komen ze nou dichterbij of niet en hoe houden we die fok vol!
Deelnemers die niet racen worden als oplettende jury ingezet of moedigen aan vanaf één van de toeschouwers boten.
Halverwege de dag ben ik volledig de kluts kwijt met wat de stand van zaken is. Gelukkig heeft de bemanning van het startschip het allemaal prima voor elkaar en weet precies hoe de vork in de steel zit en wie er wanneer moet varen. De bootwissels verlopen gemakkelijk en vlot met behulp van de rib’s, het is allemaal gemoedelijk en vriendelijk en gezellig. En spannend!
De finale tussen de teams van vader en zoon is een prachtige afsluiter van de dag. De zege gaat welverdiend naar Giel en Ralph, mooi gevaren mannen!
Als afsluiter natuurlijk in het clubhuis op het terras de prijsuitreiking, met een koel drankje en een warme snack (rara wat zou dat nou zijn).
En oja, over de kwestie of er snelheidsverschil zit tussen de twee boten of dat dit een ‘tussen de oren kwestie is’ gebleken? Het is één team gelukt de ‘langzamere’ boot één keer als eerste over de finish te krijgen. Wie dat team dan is en over welke boot we het hebben? Doe ook mee een volgende keer, dan wordt dit geheim van de sprintwedstrijden wellicht ontfutseld.
Dank aan de organisatie, ondersteuning, mede-deelnemers en supporters voor een fantastische dag, tot volgend jaar!
[Red: Heb jij een een leuk verhaal om te delen met je collega watersporters? Stuur het in naar eitacinummoc@ewva.nl]
